250 rocznica ustanowienia święta Najśw. Serca Pana Jezusa
dla Kościoła na ziemiach polskich
i Arcybractwa Serca Jezusowego w Rzymie

    Publiczny rozwój kultu i nabożeństwa do Najśw. Serca Pana Jezusa ma swój początek w klasztorze wizytek w Paray-le-Monial. W latach 1673-1675 św. Małgorzata Maria Alacoque otrzymała od Jezusa Chrystusa 4 tzw. wielkie objawienia, w których Zbawiciel zawarł całą istotę i naturę kultu oraz fundamentalne praktyki z nim związane. W 4 objawieniu (w oktawie Bożego Ciała w 1675 roku) Chrystus wyraził życzenie, aby w piątek po oktawie Bożego Ciała w całym Kościele czczono Jego Najświętsze Serce. Wydarzenia z Paray-le-Monial szybko docierały do Warszawy, gdzie 1764 roku został założony klasztor wizytek. Siostry współpracując z pijarami i jezuitami, przyczyniły się do założenia w 1705 roku przez pijara Paulina Wiązkiewicza Bractwa Serca Jezusowego zainstalowanego przy kościele pijarkim w Warszawie.

Kolejne bractwo powstało w 1717 roku przy kościele wizytek w Krakowie. W 1765 roku funkcjonowało na ziemiach polskich ok. 86 bractw zatwierdzonych przez Stolicę Apostolską oraz duża liczba na prawie biskupów diecezjalnych.

Bractwa od samego początku praktykowały pierwsze piątki miesiąca, adorację wynagradzającą i obchód święta Serca Jezusa. Ich pozytywny wpływ na życie religijne i społeczne sprawił, że ówcześni władcy i biskupi polscy kierowali do Stolicy Apostolskiej petycje w sprawie ustanowienia liturgicznego święta Serca Jezusa z własnym formularzem mszalnym i oficjum. Promotorem tej idei był m.in. biskup Krakowa Konstatnty Szaniawski, a także król August II, August III oraz królowa Maria Leszczyńska. Odmowne stanowisko Rzymu w tej sprawie w Roku 1726 nie zraziło biskupów polskich do dalszych starań. W roku 1765 przedłożyli papieżowi Klemensowi XIII memoriał w formie traktatu teologicznego, w którym wykazali, że kult Serca Jezusowego nie jest sprzeczny z prawdziwą pobożnością.

Dnia 26 stycznia 1765 roku Kongregacja Obrzędów wydała dekret Instantibus ustanawiający liturgiczne święto Serca Jezusa dla ziem polskich i Arcybractwa Rzymskiego, który został zatwierdzony 6 stycznia 1765 roku przez papieża Klemensa XIII.